Waar is Natalee Holloway? Deel vijf: Pa.

Joran Van der Sloot spreekt regelmatig over de korte periode die hij in de wagen doorbracht met Natalee. Hij gebruikt veel tijdssprongen (“en toen”, “even later”) en laat zo belangrijke, zelfs cruciale informatie weg. Dit zijn gevoeligheden waar hij het liever niet over heeft, omdat ze hem zwaar in diskrediet kunnen brengen. Op basis van onze waarheidsanalyse (zie ook deel 4) vermoed ik dat Natalee Holloway Joran Van der Sloot in de auto heeft afgewezen en dat hij haar daarna heeft gestampt, geslagen en misbruikt. 

Fysiek geweld was Joran in 2005 niet vreemd. Zo beschrijft hij zelf in zijn boek dat hij geregeld betrokken was bij vechtpartijen op Aruba. Hij deelde vaak klappen uit en wanneer de politie erbij werd gehaald, bekoelde alles zonder veel blazen. Het is mogelijk dat Joran Van der Sloot zich, als de zoon van een plaatselijke rechter in opleiding, onaantastbaar waande. Een zeventienjarig joch met drie meisjes aan elke vinger dat zelfs op een zondagavond, kort voor een eindexamen, rondhing in de casino’s en nachtclubs op het eiland. Zo ging dat ook de fatale avond, toen Natalee Holloway bij hem in de wagen stapte. 

Wat ook de concrete aanleiding was voor het fysieke geweld in Deepaks wagen; het moment waarop Joran geen “neen” accepteert en zich fysiek aan Natalee Holloway vergrijpt, verandert alles. Natalee Holloway is geen Arubaanse beach bum met wie je een robbertje kunt vechten om het daarna bij te leggen bij een goeie pint. Natalee is een verstandige, Amerikaanse jonge vrouw uit de hoge(re) sociale klasse van Alabama. Haar ouders hebben politieke connecties en zijn erg vermogend. Dwing haar tot seks en klop haar een bloedneus, en je hebt een huizenhoog probleem. 

De helper

Na het ogenblik dat ik pinpoint als ‘de aanval in de wagen’, neemt Joran Van der Sloot ons in zijn verklaringen altijd mee naar zijn huis, waar zijn vader ligt te slapen. Het is dan al ver voorbij middernacht, rond twee uur ‘s nachts. Op deze specifieke momenten probeert Joran ons steevast te doen geloven dat Natalee naar zijn huis wilde om daar seks te hebben. Maar de reden waarom ze naar zijn huis reden, is wellicht pragmatischer van aard. Joran had hulp nodig. Als zeventienjarige zat hij opgescheept met Natalee Holloway die hij - naar ik geloof - zwaar had toegetakeld. Ze kon niet zomaar terug naar haar hotel.

Misschien wist pa wel raad? 

Paul Van der Sloot was een rustige, verstandige man. Advocaat en rechter in opleiding. Hij kon de situatie taxeren en een oplossing zoeken voor wat Joran had aangericht. Maar bovenal: hij was de man die Joran helemaal vertrouwde. Als er iemand hem zou helpen en zou zwijgen over wat hij die noodlottige avond had gezien, dan was het vader Paul wel. 

Ik ben lang niet de eerste die dit vermoed. Tijdens zijn onderzoek naar de verdwijning van Natalee Holloway dacht misdaadjournalist Peter R. De Vries ook al dat vader Paul die fatale nacht zijn zoon Joran had geholpen. De Vries kon dat echter nooit hard maken. Joran gaf dit nooit toe en ook vader Paul ontkende dat hij Joran actief had geholpen met het wegwerken van het lichaam van Natalee Holloway. Toch kunnen we bijzonder veel afleiden uit hun woorden. 

Vriend of vader

Tijdens de opnames met de verborgen camera in het programma van De Vries, sprak Joran Van der Sloot over het moment waarop hij het lichaam van Natalee Holloway moest zien weg te werken. Hij zei dat ene Daury hem daarbij had geholpen, een vriend van hem.

Maar was dit wel een vriend? Of was het zijn vader Paul? 

In sommige fragmenten haalt Joran de woorden en dialogen aan die hij met zijn helper die nacht zou hebben gewisseld. Ze bieden ons een schat aan informatie. 

Joran: “Ik sprak met hem (de helper). Ik zeg hem van: ‘Ik heb echt… Er is echt iets gebeurd. Iets slechts.” (video 1:05:20)

“Ik heb echt…” Bijna zegt Joran: “Ik heb echt iets slechts gedaan.” Dat is actief. Maar hij houdt tijdig in en corrigeert naar een veiliger passief: “Er is iets slechts gebeurd.” Hier switcht hij dus van een actief - “Ik heb echt” - naar een passief register: “Er is echt iets gebeurd.”. Dit laatste is algemeen en vaag. Misleidende verdachten gebruiken vaak passiefvormen om verantwoordelijkheid of identiteit te verbergen. 

Dit leert ons dat de kans groot is dat Joran actief “iets slechts heeft gedaan” en dat dit “een probleem” heeft veroorzaakt dat de helper moest helpen oplossen. Maar dat wisten we eigenlijk al uit het voorgaande en bevestigt dus alleen maar onze vermoedens. 

Joran: “Toen kwam hij daarheen. En hij zegt tegen mij: “Joran, wat heb je gedaan.” (video 1:06:12)

In Jorans relaas komt de helper naar het meisje (Natalee) kijken. De helper ziet Natalee en verbindt wat hij ziet rechtstreeks aan de daden van Joran. Hij vraagt letterlijk “wat Joran heeft gedaan”. Dit doet vermoeden dat Natalee Holloway er op dit moment niet oké uitziet, in tegenstelling tot wat Joran zelf beweert. Wellicht is ze ernstig toegetakeld en is dat de reden waarom de helper meteen de link legt naar wat Joran - actief - met het meisje heeft gedaan. 

Let ook op de switch van verleden tijd — “Ik sprak met hem” — naar de tegenwoordige tijd (TT): “Ik zeg hem”. Dit wijst meestal op de verdachte die de scène herbeleeft en ervaart in het nu. Vandaar de switch naar de TT.

Jorán

Minstens even belangrijk is de klemtoon die Joran legt wanneer hij zijn helper citeert. Die zeg niet Jóran, zoals de meeste mensen doen, maar Jorán, met de nadruk op de tweede lettergreep, dus. Dit is een ietwat a-typische uitspraak die we de vader van Joran horen hanteren in het interview met Twan Huys voor Nova (video 3:17). Ook de moeder doet dit overigens. 

Joran hoort als het ware opnieuw wat zijn helper hem zei en reconstrueert dit in een fractie van een seconde. Hij doet dit intuïtief en krijgt geen tijd om erover na te denken. Een schoolvoorbeeld van leakage, ook wel slip of the tongue. Informatie die naar buiten lekt, omdat de overdracht te snel gaat en de verdachte de controle verliest over wat hij zegt. Joran weet onvermijdelijk wat hij weet. Hij weet wat zijn helper tegen hem heeft gezegd en hoe die het tegen hem heeft gezegd. Dit wordt weerspiegeld in Jorans taal. 

Jorán, dus.

Joran: “En hij zegt tegen me: ‘Dit is een groot probleem.’ (…) Maar hij zit daar en hij zegt: ‘Joran, weet je, je weet ook, ik zou veel voor je doen, maar dit, dit wordt een groot probleem.’ Hij zei: ‘Hoedanook, hoedanook, je krijgt hier de schuld.’.” (video 1:06:49)

Hier weer de tegenwoordige tijd — “Hij zegt”, “dit is”, “hij zit daar”, …. Joran zit volledig in het moment, hij herbeleeft het. 

Joran beschrijft zijn helper al zittend: “Hij zit daar.” Een detail, maar ik het is aannemelijk dat de helper letterlijk even is gaan zitten, zoals mensen doen wanneer ze de situatie even niet de baas kunnen. In waarheidsanalyse wijzen lichaamshoudingen — “staan”, “zitten”, “liggen” — meestal op een verhoogde spanning, wat in deze situatie zeker van toepassing is. Het probleem is dermate groot dat de helper moet gaan zitten en zelfs twijfelt of hij hier moet ingrijpen: “Ik zou veel voor je doen, maar dit, dit wordt een groot probleem.”

Let ook op “dit wordt een groot probleem”, wat wijst op een toekomstige situatie. Niet alleen is het nu al een probleem, het wordt straks een groot probleem. Dit geeft aan dat de helper vermoedt dat de situatie zoals ze nu is later nog zal verslechteren. Donkere wolken stapelen zich op. 

De helper geeft vervolgens aan waarom dit zo’n groot probleem wordt: “Hoedanook, hoedanook, je krijgt hier de schuld.”

Het woordje “hoedanook” impliceert een veelheid aan keuzes die allemaal leiden tot hetzelfde resultaat, nl. Joran die de schuld krijgt van wat er is gebeurd. Dit lijkt erop te wijzen dat Natalee Holloway op dit moment in het relaas wellicht nog in leven is. Gewond, fysiek toegetakeld, maar nog in leven. En net dat is het probleem voor Joran en zijn helper. Natalee kan niet meer terug naar haar hotel, want haar vrienden, leraars en ouders zullen willen weten wat er met haar is gebeurd. Bijkomend probleem is dat haar vrienden haar hebben zien wegrijden met Joran en de broers. Zelfs al liegt ze dat ze is gestruikeld en zo haar neus heeft gebroken, dan nog zal niemand haar geloven. De vrienden zullen wijzen naar Joran. Vandaar wellicht de uitspraak van de helper, het besef dat in hem neerdaalt: “Hoedanook, hoedanook, jij krijgt hier de schuld.”

Dit illustreert de aard van de spagaat waar ze zich in bevinden. Wat moesten ze dan doen? Ze konden haar toch niet vermoorden?

Toch? 

Gesmeekt voor haar leven

In de eerste podcast met Ruud Tuithof sprak ik al mijn vermoeden uit dat Natalee Holloway heeft gesmeekt voor haar leven en zelfs met Joran en zijn helper heeft onderhandeld. Een zin als “Tomorrow I have to go back anayway” of “morgen moet ik sowieso terug”, die Joran toeschrijft aan Natalee, geeft koude rillingen. Meer dan waarschijnlijk is dit Natalee die Joran en zijn helper op het hart drukt dat zij niemand iets zal vertellen, omdat ze morgen toch weer op het vliegtuig naar Alabama zit. Een helper als Paul Van der Sloot wist wel beter. Hij begreep dat Natalee Holloway uiteraard wél alles zou vertellen en dat zijn zoon “hoedanook de schuld zou krijgen”.

Het is gruwelijk te vermoeden dat Natalee Holloway besefte welk lot er haar te wachten stond. Dat ze uit de weg zou worden geruimd. 

Maar waarom? Waarom moest ze dood? Wat stond er voor Joran op het spel? Je leest het binnenkort in deel zes.